26 yaşında, hayatının baharında, içinde iyilik ve umut taşıyan bir gencin, Hürcan Bulur’un yaşamı; şımarık ve sorumsuz yetişmiş Özer Sağlamyürek tarafından bir silah gibi kullanılan araçla, vicdansızca alınan bir kararla son buldu.

Biz, Hürcan’ın ailesi ve dostları olarak; bu mektubu yalnızca Hürcan için değil, adalet arayan, sevdiklerini kaybeden, sesi duyulmayan herkes için yazıyoruz. Çünkü bu dava sadece bizim değil; vicdan sahibi herkesin davasıdır.

Hürcan, doğuştan olgun, çevresine duyarlı, yetenekli ve sevgi dolu bir gençti. Sanatla ilgileniyor, çevre sorunları üzerine kafa yoruyor, toplumsal eşitsizliklere karşı dertleniyor, daha adil bir dünya hayal ediyordu. Hayatını insanlığa faydalı olmak üzere kurmuştu.

Ama bir gün, şehir içinde 50 km hız sınırı olan ve birçok yaya geçidinin olduğu bulvarda 140.96 kilometre hızla lüks bir aracın çarpmasıyla, hayalleriyle birlikte toprağa gömüldü.

Sürücü, Hürcan’ı gördü, araç uyarı verdi… ama frene basmadı ve bunu da hem savcılık ifadesinde hem de mahkeme ifadesinde itiraf etti.

Basit bir ihmal değil; bir tercihti bu: Durmamak, umursamamak, yaşamı hiçe saymak.

Ve sonra, bir başka yara daha açıldı: Adalet dediğimiz şey, hızlıca işledi. Ama eşit işlemedi.

Tanıklık ettiğimiz duruşmalarda, sesimiz susturuldu; taleplerimiz görmezden gelindi. Katil, iyi hal indirimiyle tahliye edildi.

Hürcan toprağın altında, katil sokakta.

Biz bu davayı sadece mahkeme salonlarında değil, toplumun vicdanında da sürdürüyoruz.

Adaletin gücü, ancak vicdanla birleştiğinde anlam kazanır.

Biz ne intikam istiyoruz ne de bir bedel. Biz, sadece adalet istiyoruz.

Hürcan için… Onun gibi düşünceli, iyi kalpli, hayalleri olan nice genç için… Bir daha kimse aynı acıyı yaşamasın diye…

Bugün sizden de bir şey istiyoruz:

Sessiz kalmayın.
Bu cinayete, bu duyarsızlığa, bu adaletsizliğe ortak olmayın.
Bir ses olun; adaletin sesi olun.

Çünkü bir gün, bu mektup sizin çocuğunuzun, kardeşinizin, sevdiklerinizin adıyla da yazılabilir.

Saygılarımızla,
Hürcan Bulur Geleceğe Umut Vakfı